Bezoek aan Cristina

"Ik vertelde mijn sponsorkind Cristina, dat als er ooit grote moeilijkheden op haar af zouden komen, ze alles aan de Here Jezus Christus mag vertellen. Ik legde uit dat elke storm altijd voorbij gaat. Ook als zij helemaal niets meer zou hebben en als alles hopeloos zou lijken. Juist dan moet zij er wat van gaan maken. Deze lessen heb ik zelf vanaf mijn prilste jeugd op een harde manier moeten leren. Ik ben nu 82 jaren jong en zie uit naar een succesvol verder leven."

Op donderdag 28 februari 2008 begonnen mijn zoon Kees en ik aan onze reis naar Poza Rica (Mexico) om mijn sponsormeisje Cristina te bezoeken. Zij is één van de meer dan een miljoen kinderen die door Compassion International wereldwijd wordt ondersteund. Verleden jaar hoorde ik van Compassion en wat zij deden en besloot toen om ook een kindje te sponsoren en uit honderden foto’s die op de website stonden koos ik Cristina uit. Voor minder dan een euro per dag is het mogelijk om een kind dat in diepe armoede leeft in staat te stellen een betere toekomst op te bouwen en zo aan het monster ‘armoede’ te ontsnappen.

Tolk
Cesiah, de tolk van Compassion, stond ons al met haar man en zoontje op te wachten in Mexico City. We hadden een heel prettige kennismaking en zij brachten ons direct daarna weg naar ons hotel in het centrum van Mexico City. De staf van Compassion in Mexico was fantastisch. We stonden ervan te kijken hoe zij werkelijk zoveel tijd uittrokken om ons te helpen en van dienst te zijn.

Toeren
De volgende ochtend haalden zij ons weer op en vertrokken we richting Poza Rica, een rit van ongeveer vijf uren. Weer reed de echtgenoot van Cesiah, (helaas is zijn naam me ontschoten). Om in Mexico auto te rijden moet je wel een heel goede chauffeur zijn, want naar onze begrippen is het verkeer daar chaotisch. Toch heb ik geen enkel ongeval gezien, hoewel ook onze chauffeur halsbrekende toeren uithaalde. Opvallend waren een groot aantal taxi’s, die door alle verkeer crosten, het waren Volkswagentjes van het ouderwetse kever model, in Nederland zouden ze als antiek worden beschouwd.

Hondenvoer
Onderweg naar Poza Rica zagen we hoe veel Mexicanen leven. Stel je eens voor: sla vier palen in de grond, timmer daar wat planken tegenaan, en een paar stukken plastic er tegen aan om de tocht buiten te houden en het “bouwwerk” waterdicht te laten zijn (bij voorbeeld opengesneden kunstmestzakken of zakken waar hondenvoer in heeft gezeten), overdek dan het geheel met wat oude golfijzeren platen en je hebt een huis waar een gezin met kinderen in woont, met de afmeting van 2 x 2 meter.Aangekomen in Poza Rica gingen we eerst naar een restaurant om een maaltijd te eten. Tijdens deze gelegenheid ontmoetten we ook de dominee van het project en een projectmedewerkster.

Cristina
Hierna stapten we in de auto van de dominee die ons naar Cristina’s huis reed. Zodra de auto arriveerde kwamen Cristina, haar moeder en haar drie zussen ons verwelkomen. Cristina is sinds dat moment steeds heel dicht bij mij gebleven. Zij toonde mij haar kostbaarheden, zoals foto’s van mijn vrouw en mij en van onze hond “Bobbie” en ook heel wat brieven die ze van mij had ontvangen, vanaf het moment dat wij haar sponsorden. Ook maakten we kennis met haar hond Bambi, die echter niet van ons bezoek gediend was en dat ook duidelijk liet blijken. Vol trots liet zij mij haar Bijbel zien en wij lazen samen enkele passages eruit.

Cadeautjes
Ik vertelde Cristina dat we wat kleine cadeautjes voor haar hadden gekocht. Daarna gaf ik haar een stapel doosjes, bijeengehouden door een mooi lint. Een voor een werd elk doosje geopend en steeds volgde een verraste kreet, omdat zij zoveel weelde nooit verwacht had. Het volgende cadeau was een Bijbel in de ”King James” vertaling, want ze had mij beloofd om de Engelse taal te gaan leren. Daartoe heb ik haar de eerste beginselen proberen bij te brengen. Ook hadden we een tweetal badminton rackets meegebracht.

Kunstwerk
Plotseling stond zij op en ging naar haar slaapvertrek (een soort kast achter een stuk gordijn waar een soort stapelbed stond) en haalde daar twee foto’s vandaan één waar zij zelf op stond en één waar het complete gezin op stond, welke foto’s zij aan mij gaf, Ook gaf ze mij een prachtige, door haar geborduurde doek als gift voor Cobie. Haar moeder had de rand van het kunstwerk heel mooi afgewerkt. Later op de avond namen wij afscheid en bracht de dominee ons naar het Compassion Project en naar de school waar we enkele leerkrachten hebben ontmoet. We kregen inzage in het dossier van Cristina, waaruit bleek dat haar prestaties méér dan excellent waren.

Brieven
Héél erg triest vonden wij het toen we een sponsorkind ontmoetten dat wel gesponsord werd, maar nooit een brief of ander levensteken van haar sponsor kreeg. Zij zag de brieven die Cristina ontving. Elke maand maand ontvangt Cristina wel een paar brieven, maar voor dat andere sponsorkind was er nooit een brief omdat haar sponsor het kennelijk niet nodig vond om zijn sponsorkind regelmatig te schrijven. Daarom is het zó belangrijk dat een sponsor zijn sponsorkind met een zekere regelmaat ( niet een of twee keren per jaar) schrijft en daardoor een band met zijn sponsorkind opbouwt, hem of haar bemoedigt en raad geeft. Zij kijkt daar immers naar uit en bovendien geeft het schrijven van je sponsorkind een grote innerlijke voldoening aan de sponsor. Ga eens in de schoenen van je sponsorkind staan en denk je eens in dat niemand om jou geeft, niemand die óóit naar je omkijkt en het niet de moeite waard vindt om jou te schrijven, en dát heeft jouw kind toch wérkelijk zo heel, héél erg nodig.

WalMart
De volgende dag hadden we een ontbijt met de hele familie van Cristina en een projectmedewerkster. Na de maaltijd zouden we de piramiden gaan bezoeken. Ik vroeg Cesiah, de Compassiontolk, of het goed was om de familie mee te nemen naar WalMart om voor Cristina wat kleding te kopen. Dat werd toegestaan maar voor een bezoek aan de piramiden zou dan geen tijd meer zijn. Dat was dus afgesproken en wij reden naar WalMart. Toen de familie dáár binnen kwam wisten ze niet wat ze zagen. Het was eigenlijk té overweldigend voor hen, vooral toen ik Cristina vertelde wat ik van haar verwachtte, namelijk dat zij kleding zou gaan uitzoeken.

Spiegel
Na wat zoeken vond zij twee blouses, een rok en een broek. We vroegen haar om te gaan passen, en zij verdween met haar buit in een paskamertje. Lange tijd hoorden we niets van haar. Toen het wat abnormaal lang duurde(ongeveer een kwartier) riep Cesiah: “Cristina”, geen antwoord volgde. Nogmaals: “Cristinaaa” weer geen antwoord. Toen stapte Cesiah resoluut het kleedkamertje binnen en zag Cristina daar staan, zichzelf bewonderende in drie passpiegels. Zij had zichzelf nog nooit in een grote spiegel gezien, omdat ze thuis alleen maar een heel klein spiegeltje hadden. Ik besloot ook een grote spiegel voor haar te kopen. De door haar uitgezochte kleding paste precies. Ook liet ik haar een paar schoenen uitzoeken. Kees kocht voor Blanca, het kleine zusje van Cristina een horloge en een pop en ook voor hun moeder het een en ander.

Afscheid
Daarna was het moment van afscheid aangebroken. Even later reed een taxi met Cristina en haar moeder weg, weemoedig keken wij hen na. Er zat nu voor ons niets anders op dan dat ook wij de terugreis aan gingen vangen.
De volgende dag vlogen we terug van Mexico City naar Orlando, de woonplaats van mijn zoon Kees. We kunnen met grote dankbaarheid terug zien op enkele dagen waarin wij bovenmate gezegend zijn.

 

To see a larger version of the pictures below including a few videos, click here
(the picture menu below will be working soon)